Wątek poświęcony rockowej progresji, czy jak kto woli art rockowi.
Mile widziane opisy muzycznej podróży w przeszłość, informacje o nowościach w gatunku, własne przemyślenia...
Na początek dla zachęty polecam arcy ciekawy koncert ELOY Reincarnation On Stage.
Wspaniała podróż przez cały dorobek grupy. Doskonała forma muzyków, nadal niezawodny Frank Bornemann.
(http://www.eloy-legacy.com/images/covers/256/reincarnation.jpg)
Myślę, że tej grupy w tym wątku nie może zabraknąć.
King Crimson to, moim zdaniem, ikona progresji. Nie wiem, jakie przesłanki stały za wyborem nazwy, ale Fripp trafił z nią w 10tkę - stworzył formację, która przez cały czas swojego istnienia była prawdziwym Królem Chaosu :), niszcząc wszystkie zastane schematy, zmieniając się ciągle i dramatycznie, przyzwyczaiła swoich miłośników tylko do jednej rzeczy: następnym razem na pewno będzie inaczej ...
Dwa, zupełnie różne stylistycznie, pochodzące z różnych czasów, przykłady ich twórczości :
Może czas na coś mniej znanego (przynajmniej tak mi się wydaje), u mnie na talerzu właśnie kręci się pierwszy L.P. amerykańskiej grupy Astra. L.P. nagrany w 2008 roku a brzmi jakby miał przynajmniej 40 lat. Świetne melotrony, moogi, organy. Okładka powstała pod mocnym wpływem twórczości Rogera Deana. Granie najwyższej próby, które nie ma nic wspólnego ze współczesnym pompatycznym neo progiem (którego osobiście nie trawie).
Starless to obok Atom heart mother i paru innych dla mnie kompletne mistrzostwo świata :). No i ten dziki bas na końcu i kakofonia (chyba) wszystkich instrumentów użytych w tym kawałku :). Nie bez powodu mam ten album w wielu wydaniach, a i będę miał w kolejnych.
Wspominając King Crimson w składzie z Wettonem i Brufordem, nie można pominąć UK. To kolejna, moim zdaniem, ikona prog-rocka. Szkoda, że ich dyskografia to raptem 3 płyty...
Stones_Fan. Astra - swietna muzyka. Moze napisz cos wiecej o plycie. Wydanie, jakosc i co najwazniejsze - gdzie tego szukac..? Choc zaraz sam zaczne szperac -)
Pewnie większość z Was zna ten świetny, debiutancki album Skina Alley z 1970 roku. Napisałem o nim ponieważ właśnie kręci się strona B na talerzu :-) Świetne, stonowane i bardzo urokliwe granie. Wspaniałe partie saxu, fletu czy piano.
Cytat: wireless w 11 Maj 2014, 11:21:39
Wspominając King Crimson w składzie z Wettonem i Brufordem, nie można pominąć UK. To kolejna, moim zdaniem, ikona prog-rocka. Szkoda, że ich dyskografia to raptem 3 płyty...
U.K. jest genialne. Usłyszałem ich numer "Rendezvous 6:02" w Trójce i kupiłem na wrocławskiej giełdzie elektronicznej Danger Money na piracie. Bozzio zmienił troszkę ich muzykę, wrzucił to wyższy poziom. Uwielbiam Bruforda, jego połamane metrum i rimshoty ale Terry i jego bębnienie są jedyne w swoim rodzaju. na UKZ w Palladium jakieś 3 lata temu chyba stałem z koparą na podłodze, jak Marco Minnemann odegrał wszystkie partie bębnów Terry'ego identycznie a w Carrying No Cross szczególnie. Genialna muza no i przez te skrzypce trafiłem na Jean Luc Ponty'ego ;-) Mam już prawie wszystkie jego płyty na winylu.
Cytat: Stones_Fan w 12 Maj 2014, 00:05:56Stones_Fan. Astra - swietna muzyka. Moze napisz cos wiecej o plycie. Wydanie, jakosc i co najwazniejsze - gdzie tego szukac..? Choc zaraz sam zaczne szperac -)
Bardzo proszę: to jest wydanie brytyjskie Rise Above Records. Podwójny , "nakrapiany" L.P w rozkładanej okładce. Bardzo dobra jakość dźwięku. Kupiłem w warszawskim Megadiscu.
Pink Floyd - The Final Cut
Dźwięk z youtube pozostawia wiele do życzenia, ale to jedna z płyt o której zapomnę chyba kiedy rozsypię się w proch. W końcówce (od 3min 29sek) fortepian i saksofon - obezwładnia i zabija. ;)
Galahad "Sleepers"...całość ze świetną realizacją...
Pozwolę sobie napisać w tej zakładce o nowej płycie Roberta Planta.
Magią "Lullaby and...The Ceaseeless Roar" jestem wręcz zauroczony. Tak dobrej płyty wydanej przez Planta nie pamiętam od czasu premiery "Fate of Nations"(1993). Jest niesamowicie refleksyjna, wyciszona, zadumana. Nigdy bym nie pomyślał że ten wiekowy Pan (20.08.1948r.) wzniesie się na takie twórcze wyżyny.Brawo Panie Plant czekan na c.d.
Pink Floyd "The Endless River" a co Panowie sądzicie o tej nowości płytowej ?
Nie można się było spodziewać arcydzieła, ale mnie się podoba. Płyta est równa, zawiera nawiązania do przeszłości i na pewno nie jest nudna. Może nie do częstego słuchania, ale z pewnościa bedę do niej chętnie wracał :)
Ja zaprezentuję odmienny pogląd.
Moim zdaniem płyta jest nudna i zupełnie bez wyrazu.
Słucha się tego jak ilustracji do filmu gdzie pierwszoplanową rolę ma odgrywać obraz.
Znam płyty które powstały z odrzutów sesyjnych na skutek zapaści twórczej zespołu np. "Tattoo You" ale to co zrobił Gilmour to zwykłe granie na uczuciach fanów.
Nie kupię tej płyty, jest najzwyczajniej słaba w skali 20 pkt. daję 5.
Kwestia gustu, a może sentymentu :)
Cytat: bum1234 w 11 Listopad 2014, 10:49:05
Kwestia gustu, a może sentymentu :)
Masz całkowitą rację, ja również uwielbiam ten zespół i pewnie jestem dlatego taki radykalny że się zwyczajnie zawiodłem.
Ale powiedziano też że.... (nigdy nie mów nigdy)
Myślę WOY, że za ostro to oceniasz. Może dlatego, że Pink Floyd zawsze prezentował sztukę przez największe możliwe S. To był taki Dante Alighieri, taki Mickiewicz lub Van Gogh we współczesnej muzyce rockowej. Niektórzy artyści regularnie wydają zestawy takich odrzuconych na jakimś etapie wykonań lub utworów (ot choćby Prince), ale przecież nie Pink Floyd...
A jednak...
Nie wydaje mi się, żeby te utwory były takie kiepskie, płyta jest raczej dowodem na to, że w pewnym okresie zespół szedł w stronę brzmień czasem określanych jako new age. Wówczas odrzucono te kawałki, bo byłyby złamaniem konwencji, ale dziś może i dobrze tego posłuchać i zobaczyć pewne podobieństwa do Karunesha lub nawet Vollenweidera. :)
Płyta ewidentnie klawiszowo przeplumkana w stylu Wrighta, może gdyby Gilmour wykrzesał z siebie trochę twórczej weny i dodał więcej gitary.......
A tak co to ma być ?
Hołd złożony muzykowi którego wywalał z zespołu ?
To ma być jakieś forma odkupienia poczucia winy ?
Na płytach Floyd-ów zawsze się coś działo były przeładowane emocjami, bogate aranżacyjnie z pięknymi solówkami muzyków.
A tu taki gniot.
Jeśli posłuchać początku Division Bell to ta płyta jest rozwinięciem tego, co dzieje się w pierwszym utworze.
Jest to również rodzaj pożegnania, a także hołdu złożonego Wrightowi.
Słabo znam Division Bell, nigdy nie miałem tej płyty, ale chyba masz rację, coś w tym jest... choć ogólnie to Endless River nie powala. Miałem zamiar sprawić sobie winyla, ale teraz nie wiem, czy w ogóle chcę to kupić, może kiedyś jak ceny spadną...
Recenzja płyty Pink Floyd pochodząca z magazynu Gitarzysta.
http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/recenzje/17298-pink-floyd-the-endless-river.html
Zgadzam się z tą recenzją. Legenda pozostanie legendą bez względu na słowa krytyki tu i ówdzie się pojawiające. Pewnie nie jestem obiektywny, ale odbiór muzyki jest kwestią indywidualną, więc rozumiem także tych, którym ta płyta się nie podoba ;-)
Przeciez to popłuczyny z sesji nagraniowej Division Bell. Odpady.
Zupełnie mi się nie podoba, bo nawet nie wiem, co się tam może podabać.
Division Bell to płyta, która budziła rozmaite odczucia. Wielu fanów Pink Floyd było już wtedy zawiedzionych. Ale to muzyka niejednoznaczna - częściowo wracająca do nurtu psychodelicznego, ale spokojniej w stylu raczej new age. Popłuczyny po sesji Division Bell? Nie są takie złe, jak niektórzy twierdzą. IMHO czasem lepiej konsumować popłuczyny, niż z innego źródła pierwsze danie. ;)
:)
https://www.youtube.com/watch?v=DrgSzcctUyY
Dziewczyna równie piękna jak piosenka.
Cytat: StaryM w 25 Listopad 2014, 16:50:30Division Bell to płyta, która budziła rozmaite odczucia. Wielu fanów Pink Floyd było już wtedy zawiedzionych. Ale to muzyka niejednoznaczna - częściowo wracająca do nurtu psychodelicznego, ale spokojniej w stylu raczej new age. Popłuczyny po sesji Division Bell? Nie są takie złe, jak niektórzy twierdzą. IMHO czasem lepiej konsumować popłuczyny, niż z innego źródła pierwsze danie. ;)
Popłuczyny wyprodukowane przez PF zawsze będą lepsze niż wypociny ich naśladowców. Dla mnie Endless River jest płytą bardzo dobrą.
A to mój najbardziej rockowy romantyzm.
Yes "90125" Typowy artyzm, typowa progresja.
I na dokładkę acapella version.
Dzisiaj przypominam sobie jak pięknie komponuje i aranżuje Asia.
Ciekawe czy ktoś ich jeszcze słucha.
Cytat: WOY w 08 Luty 2015, 11:36:38Dzisiaj przypominam sobie jak pięknie komponuje i aranżuje Asia.
Polecam koncert na BD z Tokyo (Asia). Panowie w zaawansowanym już wieku ale z instrumentami radzą sobie nadzwyczaj dobrze. Na pewno lepiej niż wielu naszych czołowych artystów na wczorajszej gali RMF.
https://www.youtube.com/watch?v=b35x2Q3pUAw
Jakiś czas temu wpadła mi w ręce płyta zespołu The Parlor Mob pt. "And You Were a Crow" świetne rockowe granie rodem z USA.
Grają podobnie do Jet.
Dzisiaj dotarła do mnie druga ich płyta pt."Dogs" jest równie niesamowita.
Warto posłuchać.
Kiedyś jakiś dupek pismak nazwał ich Moody Blues dla ubogich.
To bardzo krzywdząca opinia bo Barclay James Harvest ma swój własny styl i wydał wiele b.dobrych płyt.
Do moich ulubionych należy "Victims of Circumstance"
Czy ktoś ich jeszcze dzisiaj słucha ?
Ojojoj ale zaniedbany piękny wątek. Podzielę się więc tu moim ostatnim zakupem. Chodzi o płyty kanadyjskiego zespołu Saga. Trafiła mi się okazja kupna kilku pierwszych płyt tego zespołu u jednego sprzedawcy w mocno umiarkowanej cenie.
Zespół znam od lat ale stary winyl w dobrym stanie z lat '70 to wielka gratka dla kolekcjonera :)
Saga to typowo progresywno-rockowe granie z elementami dobrej gry na gitarze z pięknym wsparciem klawiszy i sekcji rytmicznej.
Muzyka jest profesjonalnie zaaranżowana, bogata w brzmieniu i potrafi być nie mniej przebojowa niż powiedzmy....... "90125" Yes lub Supertramp.
Z ich twórczości mogę spokojnie polecić wszystko od 1978 - 1989 roku.
Spróbujcie, warto ;)
A ja zadam pytanie.
Dlaczego tylko do roku 1989?
Akurat ci Kanadyjczycy nieprzerwanie istnieli i wydawali swoje albumy jeszcze ponad dwie dekady dalej?
Cytat: WOY w 05 Sierpień 2017, 12:15:01
Z ich twórczości mogę spokojnie polecić wszystko od 1978 - 1989 roku.
Ano bo później bywało już różnie i tego nie polecam. Jakieś pojedyncze tytuły np. "Full Circle (Album - 1999), House of Cards (Album - 2001), 10.000 Days (Album - 2007).
Resztę można sobie spokojnie darować.
Zapytałem, bo u mnie też podobnie. Jakoś wszystko zamyka mi się właśnie tym rokiem - po nim, jakby bardziej czujny jestem :)