Ella Jane Fitzgerald (ur. 25 kwietnia 1917 w Newport News, zm. 15 czerwca 1996 w Beverly Hills) – amerykańska wokalistka jazzowa, zwana ,,pierwszą damą piosenki" (ang. First Lady of Song). Jedna z najwybitniejszych śpiewaczek w historii tego gatunku. Odznaczona Medalem Wolności przez prezydenta George'a Busha.

W 1934 debiutowała w konkursie piosenki w ,,Apollo Theater" w nowojorskim Harlemie. Szybko została dostrzeżona jako obiecujący talent i zaangażowana do orkiestry swingowej Chicka Webba. Po jego śmierci objęła kierownictwo zespołu (1939) i zmieniła jego nazwę na Ella Fitzgerald and Her Famous Orchestra.

W 1941 rozpoczęła karierę solową, śpiewając w klubach i salach koncertowych Nowego Jorku. Po II wojnie światowej występowała m.in. z grupą All Stars w ramach Jazz at the Philharmonic.
Z JATP koncertowała również w Europie. W 1965 wystąpiła w Polsce.

Trzykrotnie wychodziła za mąż. Jej drugim mężem był słynny kontrabasista Ray Brown, z którym adoptowała syna swojej kuzynki. Pod koniec życia straciła wzrok wskutek zaawansowanej cukrzycy, a w 1993 z powodu dalszych powikłań przeszła amputację nóg. Niedługo po ostatniej operacji zmarła w swoim domu w Beverly Hills. Została pochowana na cmentarzu Inglewood Park w Inglewood.

Kurrrrrczaki, nie mogę się oderwać od Jarre'a. Kolejna płytka schrupania.

Szperając w pudłach znalazłem kasety których słuchałem za młodu w podróżach autem.
Kurcze to były czasy. Przypomniałem sobie swoje dawne fascynacje muzyczne :D
Było nawet coś takiego:

 8)

Coś na rozruszanie

Weź jeden! to album z 1980 roku brytyjskiego piosenkarza rock and rolla Shakin 'Stevens. To było jego pierwsze wydawnictwo w Epic Records i pierwszy album, który znalazł się na brytyjskich listach przebojów. Album zawierał pierwszy singiel Stevensa z listy przebojów ,,Hot Dog".

Często błędnie datowany jako wydany w październiku 1979, Take One! został wydany dopiero w lutym 1980 roku, po tym, jak singiel ,,Hot Dog" stał się pierwszym brytyjskim hitem Stevensa. Album wyprodukowany przez Mike'a Hursta zawierał wielu doświadczonych sesyjnych muzyków, w tym gitarzystę prowadzącego Alberta Lee, pianistę Geraint Watkins, stalowego gitarzystę B.J. Cole'a oraz basistę i aranżera Stuarta Colmana. Album znalazł się na 62 miejscu w marcu 1980 roku i pozostał na brytyjskiej liście albumów przez dwa tygodnie. W kwietniu 1982 roku album został ponownie wydany pod nowym tytułem Hot Dog, a ,,That's All Right" i ,,Ah, Poor Little Baby" zostały zastąpione odpowiednio przez ,,You and I Were Meant to Be" i ,,Make it Right Tonight".

W 2009 roku firma Sony Music wydała pudełkowy zestaw oryginalnych albumów Stevensa o nazwie The Epic Masters. Był to pierwszy raz, kiedy album został wydany na płycie kompaktowej i zawierał bonusowe utwory z trzech pierwszych niealbumowych singli nagranych dla Epic w 1978 i 1979 roku.

Słuchamy dalej.

Peter Green, właśc. Peter Allen Greenbaum (ur. 29 października 1946 w Londynie, zm. 25 lipca 2020 w Canvey Island[1]) – brytyjski gitarzysta, założyciel i lider grupy Fleetwood Mac. W Bluesbreakers Johna Mayalla zastąpił Erica Claptona.

Podczas grania w John Mayall and The Bluesbreakers poznał basistę Johna McVie i perkusistę Micka Fleetwooda, z którymi w 1967 roku opuścił zespół Johna Mayalla na rzecz założenia własnego zespołu Fleetwood Mac. Dołączył do nich gitarzysta Jeremy Spencer, a krótko po założeniu grupy również i basista Bob Brunning, który zastąpił Johna McVie.

Przez presję sławy w 1969 roku zaczął mieć problemy z narkotykami i zdrowiem psychicznym, co popchnęło napisanie przez niego utworu "Oh Well", w którym wyrzuca swoją złość. Latem 1970 odszedł z Fleetwood Mac i nagrał jeden solowy album. Po dziewięciu latach wrócił do nagrywania płytą "In the Skies" i regularnie wydawał następne do 1984.

W 1996 założył wraz z Neilem Murrayem i Cozym Powellem supergrupę Splinter Group, działającą do 2004 roku. Zespół wydał dwa albumy: akustyczny "Robert Johnson Songbook" z 1998 oraz elektryczny "Clown" z 2001.

W 2003 został sklasyfikowany na 38. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu ,,Rolling Stone".

Po obiadku kolejna uczta :) tym razem duchowa z Procol Harum 8)

A ja żuki wziąłem na tapetę. Taka fajna płyta instrumentalna. Aż miło słuchać.

Robert Clark ,,Bob" Seger – amerykański muzyk rockowy, wokalista, gitarzysta i pianista. Laureat Grammy. W czasie jej szczytu dorównywał w popularności The Eagles i Bruce'owi Springsteenowi. W tym okresie dużo nagrywał i intensywnie koncertował dając do 200 występów na rok. W 1974 wystąpił 167 razy. W czasie swej kariery sprzedał ponad 20 milionów albumów

Właśnie wróciłem do domu, przywożąc dwie dość ekskluzywne płyty. Nawet nie wiem, czy będą dostępne w szerszej dystrybucji. Obie powstały w Radio Gdańsk. "Czarno-białe ślady, to zapis koncertu poświęconego Grzegorzowi Ciechowskiemu, A "Pociąg do muzyki", to płyta z okazji kolejnej rocznicy PKMki. Zacząłem od "Śladów" i słucham z dużą przyjemnością.